Μετά την γερμανοϊταλική κατοχή η Χρυσοβίτσα καθώς και τα άλλα χωριά ρήμαξαν απ’ τη μετανάστευση. Πολλοί χωριανοί πήραν τα μάτια τους και πήγαν στο εξωτερικό κι άλλοι στο εσωτερικό στις μεγάλες πόλεις: την Αθήνα, το Αγρίνιο και τον Αστακό. Πολλές οικογένειες εγκαταστάθηκαν στον Αστακό όπως Στρατούλη, Παπαδημητρίου. Ταπραντζή, Χαντζή, Γιώτη Γκόλια, Καραβασίλη, Καρακώστα, Μελεούνη, Κατσοκώστα κ.ά. Οι συνθήκες δεν ήταν καθόλου καλές. Καθώς δεν υπήρχε άλλη διέξοδος άρχισαν να παλεύουν με νύχια και με δόντια για να επιβιώσουν. Γρήγορα στάθηκαν στα πόδια τους κι άρχισαν να προοδεύουν. Κέρδισαν σημαντικές θέσεις, άνοιξαν μαγαζιά και απέκτησαν καλό όνομα στην αγορά.
Ορισμένοι γηγενείς Αστακιώτες όμως, άρχισαν ν’ ανησυχούν με τις προόδους τους. Αυτοί πίστευαν ότι «οι Χωριάτες» δεν είχαν θέση στον Αστακό και δεν εννοούσαν να παραδεχτούν την επικράτηση των Χρυσοβιτσάνων. Θεωρούσαν ότι απειλούνται τα κεκτημένα τους, κινδυνολογούσαν ότι η πίτα θα λιγόστευε και χαρακτήριζαν επεκτατικές τις βλέψεις των συγχωριανών μας και μάλιστα τις συνέκριναν μ’ αυτές των εκδιωχθέντων κατακτητών.
Είναι χαρακτηριστική η φράση ενός Αστακιώτη, του Κώστα Σκούρα, που απευθυνόμενος στον τότε Πρόεδρο Μιχάλη Μαρίνο είπε όλο αγωνία:
«Απ’ τους Γερμανούς γλυτώσαμε, απ’ τους Χρυσοβιτσάνους πως θα γλυτώσουμε!»
- Απόσπασμα από το βιβλίο του
Αλεξ. Σάββα, “Μελετήματα του Ξηρομέρου”, ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία της Χρυσοβίτσας Ξηρομέρου, σελ. 279 2η έκδοση
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου